O psychologii pozytywnej

Psychologia pozytywna - nauka o szczęściu, zdrowiu, sile i cnotach człowieka – to tytuł książki pod red. J.Czapińskiego. 
Moim zdaniem ten tytuł to także znakomite wyjaśnienie, na czym skoncentrowana jest uwaga psychologów związanych z tym nurtem w psychologii. Za jego twórcę uznaje się Martina E.P. Seligmana, który u schyłku zeszłego wieku zwrócił uwagę, że badania i teorie psychologów (także i jego – swoje pierwsze znaczące osiągnięcia odniósł badając zjawisko wyuczonej bezradności) w większości są skoncentrowane na poznawaniu przyczyn cierpienia i niepowodzeń oraz szukaniu sposobów pomocy doświadczającym je ludziom. Seligman zaproponował, aby zająć się ustaleniem, jak to się dzieje, że ludzie czują się szczęśliwi, odnoszą sukcesy, tworzą dobre relacje, itd. Uznał m.in., że poznanie specyfiki ich zachowania, postrzegania rzeczywistości i myślenia o niej, może pozwolić psychologom na opracowanie sposobów zapobieżenia wystąpienia trudności psychicznych. 
Obecnie idea psychologii pozytywnej staje się coraz popularniejsza. Psycholodzy prowadzą badania na temat zadowolenia z życia, poczucia szczęścia, miłości, pozytywnych relacji, mądrości, nadziei, optymizmu. Na ich podstawie formułują wnioski teoretyczne oraz proponują działania, które mogą zwiększać satysfakcję z życia. 
Wśród tych nowych idei pojawiają się propozycje działań skierowanych do dzieci i młodzieży. Celem tworzonych programów psychoedukacyjnych jest przygotowanie młodych ludzi do mierzenia się z już doświadczanymi przez nich wyzwaniami i czekającymi ich w przyszłości. Te programy mają być niejako „szczepionką” przed trudnościami. Pierwszy taki program powstał na Uniwersytecie Pensylwańskim pod kierunkiem M.Seligmana. Młodzi ludzie uczestniczą w specjalnych zajęciach odbywających w ramach „The Penn Resiliency Program”. Zajęcia prowadzą nauczyciele przygotowani przez psychologów z Uniwersytetu Pensylwańskiego. Młodzi ludzie (w wieku od 8 do 15 lat) uczą się sposobów myślenia sprzyjających efektywnemu radzeniu sobie z wyzwaniami, asertywności, kreatywnego rozwiązywania problemów, podejmowania decyzji, rozwijają postawę optymistycznego podejścia do życia oraz wzmacniają swoją odporność psychiczną. Liczne badania wyników tego programu wskazują na zmniejszenie przejawów depresji wśród dzieci, wzrost ich zadowolenia z życia, spadek ilości trudności wychowawczych (wskazywany przez rodziców tych uczniów nawet 3 lata po zakończeniu zajęć). Badania wykazały także, że wielkość efektów uczestniczenia w zajęciach programu zależy w istotnym stopniu od przygotowania nauczycieli oraz stworzenia dla nich możliwości superwizji prowadzonych działań.